Kvæðasavn

Grímur á Bretlandi

Annað heiti:
Løðar jall

Uppskrift: CCF 53B, 2, pp. 284-295, FK 50B, 13, pp. 32-60.
Far til yvirlit yvir allar uppskriftir.

Fyrsti táttur

1. Eina veit eg rímuna,
inni hevur ligið leingi,
gjørd um Grím á Bretlandi
og aðrar reystar dreingir.

Trínið lættliga dansin!
Dagurin skín so fagurliga,
komin er hægst á summarið.

2. Eg havi eina rímu hoyrt,
inni hevur ligið enn,
gjørd um Grím á Bretlandi
og aðrar reystar menn.

3. Eg havi eina rímu hoyrt,
gjørd við nýtum orðum,
um hann Grím á Bretlandi,
sum kongur var í forðum.

4. Løðar jall er á leikvølli,
talar við sínar dreingir:
»Hvar vita tit mín javnlíka?
Tað havi eg hugsað leingi.«

5. Løðar jall er á leikvølli,
talar við sínar menn:
»Hvar vita tit mín javnlíka?
Tað havi eg hugsað enn.«

6. Sveinar svara sínum harra:
»Hví spyrjið tær so?
Best manst tú vita við sjálvum tær,
hvar tín stár hugur á.

7. Best manst tú vita við sjálvum tær,
hvar tín stár hugur á,
hoyrt havi eg gitið Svøríkis kong,
so væna dóttur ár.

8. Svøríkis kongur dóttur eigur,
mektiga og so mæta,
annar er hon arvingin
til góðs og lond at gæta.

9. Svøríkis kongur dóttur eigur,
væna og so vísa,
kanst tú hana til ektar fá,
hon kann títt lív væl prísa.«

10. »Er hon so von og tekkilig,
sum tær sigið frá,
hagar skal eg streingja
mínum bønarorðum á.

11. Hagar skal eg streingja
mínum bønarorðum á,
biðja dóttur Svøríkis kongs,
tað stendst hvat av ið má.«

12. So letur reystur Løðar jall
síni skipin gera,
allar letur hann streingirnar
av reyðargulli vera.

13. So letur hann Løðar jall
síni skipin búgva,
allar letur hann streingirnar
av reyðargulli snúgva.

14. So letur hann Løðar jall
byggja skipin sín,
letur laða í bæði borð
virtur og so vín.

15. Bræddir vóru brandar,
skorin var hvør stokk,
stavn og stýri av reyðargulli,
so var segl í topp.

16. Bræddir vóru brandar,
borðini vóru ný,
forgyltir leika veðurringar
hátt í miðjum ský.

17. Vindur hann upp síni silkisegl,
gull við vovin rand,
strikar ei á bunkan niður
fyrr enn við Svøríkis land.

18. Heiman kvittaði Løðar jall
Svøríkis dóttur at biðja,
har kom Grímur á Bretlandi,
læt herlið omaná treða.

19. Heiman kvittaði Løðar jall
Svøríkis dóttur at fá,
har kom Grímur á Bretlandi,
læt herlið omaná slá.

20. Heiman kvittaði Løðar jall
Svøríkis dóttur at gilja,
har kom Grímur á Bretlandi,
læt herlið omaná skilja.

21. Møttust teir í havinum,
kunnu væl beita brandi,
Løðar jall av Síggjaríki,
Grímur av Bretlandi.

22. Møttust teir í havinum,
so er nú frá at siga,
báðir fylgdust til Svøríkis
kongins dóttur at biðja.

23. Møttust teir í havinum
eina morgunstund,
báðir fylgdust til Svøríkis
at biðja tað væna sprund.

24. Teir hildu upp undir Svøríki
eina morgunstund,
tað var sum í bál at líta,
skeiðir dynja í lund.

25. Teir hildu upp undir Svøríki
eina morguntíð,
tað var sum í bál at líta,
skeiðir dynja í.

26. Higar ið teirra snekkjan
kendi fagurt land,
lótu síni ankør falla
á so hvítan sand.

27. Lótu síni ankør falla
á so hvítan sand,
fyrstur stígur Løðar jall
sínum fótum á land.

28. Gingu teir frá strondum niðan
ríkir menn og reystir,
lunnar brustu, og jørðin skalv,
teir settu knørr í neystið.

29. Gingu teir frá strondum niðan,
herir vóru klæddir,
reyðargullhjálm á høvdi bóru,
vóru av ongum ræddir.

30. Mitt í miðjum grasagarði
aksla teir síni skinn,
og so búnir ganga teir
í høgar hallir inn.

31. Og so búnir ganga teir
í høgar hallir inn,
sum Svøríkis kongur við borðið sat
við monnum hundrað fimm.

32. Løðar jall gekk í hallina inn,
í forðum var tann siður,
hevur alt í einum orði,
heilsar og hann biður.

33. Løðar jall stendur á hallargólvi,
ber upp kvøðju sína:
»Sit væl, reystur Svøríkis kongur,
gev mær dóttur tína!«

34. Tá leið ikki longur um
enn eina so lítla stund,
tá kom Grímur á Bretlandi
at biðja tað væna sprund.

35. Tá leið ikki longur um
enn eina so lítla tíð,
tá kom Grímur á Bretlandi
at biðja tað væna vív.

36. Tí svaraði Grímur kongur,
fyri breiða borði gekk:
»Kongurin, gev mær tína dóttur,
bæði er von og tekk!«

37. Tá svaraði Løðar jall,
fyri breiða borði situr:
»Kongurin, gev mær tína dóttur,
bæði er von og vitur!«

38. Tí svaraði Grímur kongur,
fyri breiða borði stóð:
»Kongurin, gev mær tína dóttur,
tað hitt væna fljóð!«

39. Kongurin so til orða tók,
ei skal slíkum spara:
»Heinta mína dóttur í hallina inn
sjálv for seg at svara!«

40. »Ver vælkomin í hallina inn,«
kongurin ræður at tala,
»kjós tær kappan, hvønn tú vilt,
dóttir mín hin sæla!«

41. »Takk havi tú, mín sæli faðir,
ið mær andsvar gav,
Løðar jall av Síggjaríki
hann kjósi eg mær!«

42. Løðar jall av Síggjaríki
vildi tann frú sær kjósa,
Grím vil hon ei við eygum sjá,
segði tað sprundið ljósa.

43. »Eg havi ikki Grím av Bretlandi,
hann er so leitt eitt trøll,
so er faðir, og so er móðir,
og so er hirðin øll.«

44. »Tað sær eg á tær, Løðar jall,
tú manst ognast sprund,
kom á hólm og berst mót mær
eina so lítla stund!

45. Tað sær eg á tær, Løðar jall,
at tú manst ognast vív,
kom á hólm og berst mót mær
eina so lítla tíð!«

46. Árla var um morgunin,
sólin roðar í fjøll,
leggja sínar bardagar
skamt frá kongins høll.

47. Bardust fullar tógvar dagar,
hvørgin sigur fekk,
inntil tann hin triðja,
ið sól til viðar gekk.

48. Bardust fullar tógvar dagar,
hvørgin sigur vann,
inntil tann hin triðja,
ið sól til viðar rann.

49. Inntil tann hin triðja,
ið sól til viðar rann,
tá fell Grímur á Bretlandi,
tann hin raska mann.

50. Svaraði reystur Løðar jall,
heldur á brýndum knívi:
»Hoyr tú, Grímur á Bretlandi,
nú havi eg vald á vívi!«

51. Svaraði Grímur á Bretlandi:
»Tað skal eg nú valda,
hóast vit hava roysni roynt,
vit latum nú hvøngan gjalda.«

52. Svaraði reystur Løðar jall
í annað orðið tá:
»Hóast vit hava roysni roynt,
lív skalt tú væl fá.

53. Eg havi staðið í bardøgum,
har havi eg meg møtt,
skal eg nú festa tað væna vív,
so dýrt havi eg hana keypt.«

54. Tá ið frúgvin rætti
sína hond yvir borð,
lystiligt var á at lýða
teirra festnarorð.

55. Fram gekk frúgvin Marita,
rætti fram ljósan hand,
lystiligt var á at lýða
teirra festnarband.

56. Silki og so perlur
var eftir vegnum prangað,
ei mátti Marita, Svøríkis dóttir,
á berum jørðum ganga.

57. Silki og so perlur
var eftir vegnum breitt,
so varð Marita, Svøríkis dóttir,
niður til strandar leidd.

58. Vindur hann upp síni silkisegl,
fáir finnast slíkir,
strikar ei á bunkan niður
fyrr enn á Síggjaríki.

59. Millum báðar stavnarnar
skín so fagur litur,
sum hon Marita, Svøríkis dóttir,
í lyftingini situr.

60. Millum báðar stavnarnar
brýtst ein litur á,
sum hann reystur Løðar jall
frúnni situr hjá.

61. Higar ið tann snekkjan
kendi fagurt land,
læt hann síni ankør falla
á so hvítan sand.

62. Læt hann síni ankør falla
á so hvítan sand,
fyrstur stígur Løðar jall
sínum fótum á land.

63. Fyrstur stígur Løðar jall
sínum fótum á land,
so hon Marita, Svøríkis dóttir,
undir hans høgru hand.

64. Silki og so perlur
var eftir vegnum prangað,
ei mátti Marita, Svøríkis dóttir,
á berum jørðum ganga.

65. Silki og so perlur
var eftir vegnum breitt,
so varð Marita, Svøríkis dóttir,
niðan til hallar leidd.

66. Tað var reystur Løðar jall,
tók sær frú at festa,
snarliga læt til brúdleyps ætla,
læt ikki longur fresta.

67. Drukkið varð teirra brúdleypið,
kátt var teirra lív,
gingu bæði í eina song
Løðar jall og hans vív.

68. Ráddu fyri á Síggjaríki
væl altíð og leingi,
tað var teim til lukku lagað,
børn áttu tey eingi.

69. Ráddu fyri á Síggjaríki,
tugdu vetrarvist,
so var teirra eydnu lagað,
børn høvdu tey mist.

70. Ráddu fyri á Síggjaríki,
so er greint fyri mær,
einki livdi hjá jallinum
meir enn eina nátt ella tvær.

71. Har kundi eingin sonur liva
meir enn eina nátt ella tvær,
voldi tað Grímur á Bretlandi,
hann illgerðsmaður var.

72. Svaraði Marita, Svøríkis dóttir,
tóktist vera í váða:
»Ognast vit ein ungan son,
sjálv skal eg navni ráða.«

73. Svaraði Marita, Svøríkis dóttir,
tung man sorgin falla:
»Ognist eg ein ungan son,
Grím skal eg hann kalla.«

74. Frúgvin læt seg við barni ganga
níggju mánar sínar,
inntil henni at stundum leið,
hon føðir ein svein so fínan.

75. Frúgvin læt seg við barni ganga
níggju mánar taldar,
til at hennara stundum leið,
hon føðir ein svein so baldan.

76. Sveipar hon hann í klæði væl,
væl skal ríkum falla,
síðan læt hon presti bera,
Grím biður hon kalla.

77. Barnið varð borið frá kirkju heim
aftur for móður sín,
meiri læt hon røkta tað
enn alt sítt gull í skrín.

78. Hann veks upp hjá síni móður
snart og ikki leingi,
til hann gjørdist í høggum tungur,
hann bardi reystar dreingir.

79. Hann var seg á leikvølli
burt hjá øðrum sveinum,
hvønn tann tíð, teir vreiðir vóru,
stóð teim stríð á meini.

80. Niður settust sveinarnir,
reiðir ið teir vóru:
»Líkari var tær konu at biðja
enn berja oss so stórum.«

81. Niður settust sveinarnir,
vreiðir vóru báðir:
»Líkari var tær konu at biðið
enn berja oss so sára.«

82. Svaraði Grímur Løðarjals son,
fyrsta orðið tá:
»Hvar vita tit so væna jomfrú,
ið mær er sámi at fá?«

83. »Hoyr tú, Grímur Løðarjals son,
tú kanst mítt mál væl skilja,
Bretlands kongur dóttur eigur,
hon er tær sámi at gilja!

84. Hoyr tað, Grímur Løðarjals son,
tú kanst mítt mál forstá,
Bretlands kongur dóttur eigur,
hon er tær sámi at fá!«

85. Tað var Grímur Løðarjals son,
heim í garðin fór,
úti hansara sæli faðir
fyri honum stóð.

86. »Ver vælkomin, mín sæli son,
higar nú til mín,
drekk nú, hvat tær betur líkar,
mjøðin ella vín!«

87. »Lítið er mær um mjøðin tín,
hálvæl minni um vín,
onnur havi eg ørindini
higar í dag til tín.

88. Hoyr tú, mín hin sæli faðir,
tú kanst mítt mál væl skilja,
eg ætli mær til Bretlanda
kongins dóttur at gilja!

89. Hoyr tú, mín hin sæli faðir,
tú kanst mítt mál forstá,
eg ætli mær til Bretlanda
kongins dóttur at fá!«

90. »Fátt er tær í huga komið,
tú hevur tagað leingi,
kongurin hevur av lívi tikið
so mangar reystar dreingir.

91. Fátt er tær í huga komið,
tú hevur tagað enn,
kongurin hevur av lívi tikið
so mangar reystar menn.

92. Tá mást tú búgva tín virtur væl
og spenna tín hest við gjørð,
um enn tú hevur eitt átjan hundrað,
tílíka rakar tú ferð.

93. Tá mást tú búgva tín virtur væl
og spenna tín hest við brandi,
um enn tú hevur eitt átjan hundrað,
hann jagar teg út av landi.

94. Tá mást tú búgva tín virtur væl
og gyrða tín hest við geira,
um enn tú hevur eitt átjan hundrað,
skyldi tær tvinni fleiri.

95. Tá mást tú búgva tín virtur væl
og spenna tín hest við spora,
um enn tú hevur eitt átjan hundrað,
royndi eg kongin í forðum.«

Annar táttur

96. Jallurin gekk í hallina inn,
mælir for vonum fljóði:
»Nú lystir meg til Bretlanda
við okkra soni góða.«

97. Svaraði Marita, Svøríkis dóttir,
tók so sárt at gráta:
»Fellur tú á Bretlandi,
lívið man eg láta.

98. Fellur tú á Bretlandi
í tí tunga stríði,
eg beri ikki hjarta glatt
tann stund, eg eri á lívi.

99. Fellur tú á Bretlandi
frá tí gullinum reyða,
siti eg eftir á Síggjaríki,
so syrgi eg meg til deyða.«

100. So letur Grímur Løðarjals son
síni skipin gera,
allar letur hann streingirnar
av reyðargulli vera.

101. So letur Grímur Løðarjals son
síni skipin búgva,
allar letur hann streingirnar
av reyðargulli snúgva.

102. So letur Grímur Løðarjals son
byggja skipin sín,
letur laða í bæði borð
virtur og so vín.

103. Bræddar hevði hann brandar,
skorin var hvør stokk,
stavnar og stýri av reyðargulli,
so var segl í topp.

104. Bræddar hevði hann brandar,
borðini vóru ný,
forgyltir leika veðurringar
høgt í miðjum ský.

105. Bræddir vóru brandar,
borðini vóru blá,
stavn og stýri av reyðargulli,
har skín sólin á.

106. Tað var Marita, Svøríkis dóttir,
gull bar seg á hand,
fylgdi Grími, soni sínum,
niður til sjóvarstrand.

107. Hon fekk honum tað fingurgull,
snúiliga vendi:
»Tak við, Grímur, sonur mín,
slepp tí ei av hendi!«

108. Vindur hann upp síni silkisegl,
gull við vovin rand,
strikar ei á bunkan niður
fyrr enn við Bretland.

109. Lítil maður á smaluheiði
goymir at smalu og geit,
hann sær skip av havi komið,
havnir vilja leita.

110. Allar rekur hann smalurnar
út á grønan vøll,
síðan akslar kápu blá,
hann gár í kongins høll.

111. Síðan akslar kápu blá,
hann gár í kongins høll:
»Eg eri meg á einum luti
vísari, enn tit eru øll.

112. Eg eri meg á einum luti
vísari enn tit eru øll,
eg sær skip av havi koma,
seglini hvít sum bjøll.«

113. »Sært tú skip eftir havi koma,
seglini av hvíta lín,
vera man Grímur Løðarjals son
at biðja dóttur mín.«

114. Grímur gongur í grasagarði,
reyðargull bar á hendi,
tekur upp tær erlur tvær
og út í sjógvin sendi.

115. Erlur flugu av Bretlandi,
settust á saltan sjó,
Grímur tók mót báðum teim,
vakti kalvablóð.

116. Erlur flugu av Bretlandi,
settust á saltan vand,
Grímur tók mót báðum teim,
hann steig yvir lyfting fram.

117. Grímur tók ímót báðum teim,
hann steig yvir lyfting fram,
sendi tær aftur á Bretland,
tær feldu ein merkismann.

118. Grímur gongur í grasagarði,
reyðargull bar á hendi,
tekur nú upp tær aðru tvær
og út í havið sendi.

119. Erlur flugu av Bretlandi,
tær settust á saltan vand,
Grímur tók mót báðum teim,
hann steig yvir lyfting fram.

120. Grímur tók mót báðum teim,
hann steig yvir lyfting fram,
sendi tær aftur á Bretland,
tær feldu ein merkismann.

121. Svaraði Regin á Bretlandi,
lítur seg út mót oy:
»Eg skal Grím av lívi taka,
vinna ta vonu moy.«

122. Svaraði Regin á Bretlandi,
lítur seg út í sund:
»Eg skal Grím av lívi taka,
vinna tað væna sprund.«

123. Grímur gongur í grasagarði,
reyðargull ber á hendi,
tekur hann upp tær triðju tvær,
út í havið sendi.

124. Erlur flugu av Bretlandi,
settust á saltan vand,
Grímur tók mót báðum teim,
hann steig yvir lyfting fram.

125. Grímur tók mót báðum teim,
hann steig yvir lyfting fram,
sendi tær aftur á Bretland,
tær feldu ein merkismann.

126. Svaraði ein av sveinunum,
mangt var honum ímóti:
»Nú sá eg á Bretlandi,
hvar Regin kastaði fótum.«

127. Svaraði Grímur Løðarjals son,
hann lítur seg upp í ætt:
»Tá mást tú kallast ein spámaður,
sigur tú hatta satt.«

128. Grímur gongur í grasagarði,
aftur er komin erva:
»Nú er at brynja út Bretlands lið
og vera til víggja før.«

129. Grímur gongur í grasagarði,
reyðargull ber á hendi,
ramar ristir hann illgerningar,
út í havið sendi.

130. Tríggjar dagar Grímur ungi
í eysturmáli stóð,
meðan stýrdi Løðar jall,
úr skjúrtu vant hann blóð.

131. Tríggjar dagar Grímur ungi
í eysturmáli stendur,
meðan stýrdi Løðar jall,
at blóðigar vindur hann hendur.

132. So var veður á sjónum hart,
at ódnin mátti kalla,
so stýrdi hann Løðar jall,
at hvørgum borði hallar.

133. So var veður á sjónum hart,
ódnin mátti eita,
so stýrdi hann Løðar jall,
úr skjúrtu vant hann sveita.

134. So var veður á sjónum hart,
Løðar jall stóð við stýri,
aldan breyt í bæði borð,
tá bliknaðu dreingir dýrir.

135. So var veður á sjónum hart,
sandur á tiljum breyt,
so stýrdi hann Løðar jall,
alt tað ið knørrur fleyt.

136. So var veður á sjónum hart,
sandur á tiljum lá,
aldan breyt í húnbor hátt,
tá fell so bylgjan blá.

137. So var veður á sjónum hart,
eldurin rýkur av tongum,
hvítar gæs við grunni gingu,
tá tognaði seymur í rongum.

138. So var veður á sjónum hart,
ógvuligt á at líta,
so stýrdi hann Løðar jall,
at frá dró bjøllin hvíta.

139. So var veður á sjónum hart,
grótið reis frá grunni,
voldi tað Grímur á Bretlandi,
hann illgerningar kundi.

140. Svaraði ein av sveinunum,
bak á bunka stár:
»Hvat eru tað for einir avrekshestar,
eftir havi gár?«

141. »Hatta eru eingir hestar,
og hatta eru eingi ross,
hatta eru Grimmars illgerningar,
hann ristir móti oss.«

142. Grímur tók sítt rúnarkelvi,
kastar út á sjó,
ikki mátti gerning vaksa,
slætnaði sum á ló.

143. Grímur tók sítt rúnarkelvi,
kastaði út fyri borð,
ikki mátti gerning vaksa,
megnaði vóru hans orð.

144. Ísland treyt, og báran breyt,
tað hurrar í hvørjum streingi,
teir fingu tó havn á Bretlandi,
sum gitið man verða leingi.

145. So var veður á sjónum hart,
tað brakaði í bondum og borðum,
fingu tó havn á Bretlandi,
sum gitið var í forðum.

146. Higar ið teirra snekkjan
kendi fagurt land,
lótu síni ankør falla
á so hvítan sand.

147. Lótu síni ankør falla
á so hvítan sand,
fyrst steig Grímur Løðarjals son
sínum fótum á land.

148. Fyrstur steig hann Grímur
sínum fótum á land,
so hann Løðar jall, faðir hans,
undir hans høgru hand.

149. Eingin hestur er so skjótur
eftir sløttum sandi
sum hann Grímur Løðarjals son,
hann kvittar í kongins landi.

150. Svaraði Grímur á Bretlandi,
snarliga hann sær vendi:
»Hvat er tað fyri ein ungur maður,
har ber svørð í hendi?«

151. Svaraði Hildibrand, sonur hans,
fyrsta orðið tá:
»Hevur tú ikki hoyrt, at Løðar jall
so raskan son hann ár?«

152. Mitt í miðjum grasagarði
aksla síni skinn,
og so búnir ganga teir
í høgar hallir inn.

153. Og so búnir ganga teir
í høgar hallir inn,
sum Grímur kongur við borðið sat
við monnum hundrað fimm.

154. Grímur gekk í hallina inn,
í forðum var tann siður,
hevur alt í einum orði,
heilsar og hann biður.

155. Grímur stendur á hallargólvi,
ber fram kvøðju sína:
»Sit væl, reystur Grímur kongur,
tú gev mær dóttur tína!«

156. Hann bar upp síni bønarorð,
sum alt sat fólk yvir borði:
»Hoyr tú, Grímur á Bretlandi,
so gjørdu vit í forðum!«

157. Svaraði hin ungi Hildibrandur
fyrsta orðið tá:
»Svara nú gørpum høviskliga,
á moynni hevur tú ráð!«

158. Leingi mundi Grímur á Bretlandi
eftir teim orðum fara,
visti ikki, hvussu hániligt andsvar
hann skuldi honum svara.

159. Leingi mundi Grímur á Bretlandi
eftir teim orðum leita,
visti ikki, hvussu hániligt andsvar
hann skuldi honum veita.

160. Grímur sat yvir breiða borði,
tagdi eina stund:
»Far tú aftur til Síggjaríki
verri enn nakar hundur!

161. Hoyr tú, Grímur Løðarjals son,
vilt tú míni orð tiggja,
far tú aftur til Síggjaríkis
so vanur í árni at liggja!«

162. Grímur stendur á hallargólvi,
orna tók hans blóð,
tá tonktu kempur innan hallar:
»Ei gerast leikir góðir.«

163. Grímur stendur á hallargólvi,
ei mundi ilskan tróta,
ætlaði konginum banahøgg,
sítt svørð í hjálmi bróta.

164. Grímur stendur á hallargólvi,
ei mundi ilskan loyna,
ætlaði konginum banahøgg,
sítt svørð í hjálmi royna.

165. Grímur gav so stórt eitt høgg
alt fyri uttan vanda,
hann hjó niður í breiða borð,
í miðjum gólvi standa.

166. Hildibrandur frá borðinum leyp,
meinti um svørðið at fá,
Grímur vá av durum út,
tá gingu kostir á.

167. Kongurin fleyg í loftið upp
fast við sínar veingir,
píla fleyg av hans hvørji fjøður,
hann feldi reystar dreingir.

168. Tá ið Grímur hetta sá,
at mannspell var á meingi,
skapti hann seg í flogdreka líki,
hann fleyg í lofti við veingi.

169. Fuglar tveir í lofti flúgva,
fast við veingjum bróta,
hoyrast mátti langan veg,
rætt sum byrsur skjóta.

170. Fuglar tveir í lofti flúgva,
fast við veingjum banga,
hoyrast mátti innan hallar,
rætt sum trummur ganga.

171. Løgdust teir á jørðina niður,
báðar søkti møði.
Hildibrandur og Løðar jall,
nú er um teir at røða.

172. »Tá eg bardist við faðir tín
um Maritu, Svøríkis dóttur,
hoyr tú, Hildibrand Grimmars son,
eg fór ikki undan við háttri.

173. Tá eg bardist við faðir tín,
tá var eg so ungur,
tá skuldi tú ikki sigrað meg,
nú gerst mín skjøldur tungur.

174. Tá eg bardist við faðir tín
um tað væna vív,
hoyr tað, Hildibrand Grimmars son,
nú søkir elli mín.

175. Tá eg var so ungur sum tú,
mundi eg óræddur renna,
nú tekur elli at boyggja meg,
sjálvur man eg tað kenna.«

176. Bardust fullar tógvar dagar,
hvørgin sigur fekk,
inntil tann hin triðja,
ið sól til viðar gekk.

177. Bardust fullar tógvar dagar,
hvørgin sigur vann,
inntil tann hin triðja,
ið sól til viðar rann.

178. Inntil tann hin triðja,
ið sól til viðar rann,
tá fell reystur Løðar jall,
tann hin raska mann.

179. Tað var hin ungi Hildibrandur,
sínum svørði brá,
hann kleyv reystan Løðar jall
sundur í lutir tvá.

180. Tá ið Grímur hetta sá,
at sín fell faðir frá
ógvuligur við miklari vreiði
fram í herin brá.

181. Ógvuliga við miklari vreiði
fram í herin brá:
»Nú skal tín faðir lívið lata,
javnir eru vit tá.«

182. Tað var Grímur Løðarjals son
sínum svørði brá,
hann kleyv Grím á Bretlandi
sundur í lutir tvá.

183. Tað var upp á ein halgan dag,
fell so væl í lag,
síðan tóku lógvatak,
teir slógust í stálbrøðralag.

184. Svaraði Hildibrand Grimmars son,
sló so upp í gleim:
»Verða vit staddir í atreið teirri,
tá standa vit tveir for ein.«

185. Svaraði Hildibrand Grimmars son,
so glaður í fremra ráði:
»Verða vit staddir í atreið teirri,
tá skulu vit standa báðir.«

186. Grímur reikar um grønan vøll
við trega og tunga sorg,
leitar nú eftir faðir síns líki
at leggja tað inn í borg.

187. Svaraði Grímur Løðarjals son,
tá hann sá faðirs síns lík:
»Høvdu vit ikki tikið lógvatak,
her skuldi tú latið lív.«

188. »At festa vív og lata lív
eru tveir kostir ólíkir,
von er Signild, systir tín,
hon situr í Síggjaríki.«

189. Teir komu seg so síðla á degi,
sum moyggjar fyri teim stóðu,
úti stóð Silviri, kongins dóttir,
fagnar hon sín bróður.

190. Svaraði Silviri, kongins dóttir,
í orðum var hon veik:
»Tú hevur fingið í víggi sár,
hví er tín kinn so bleik?«

191. Svaraði Silviri, kongins dóttir,
fyrsta orðið tá:
»Tú hevur fingið í víggi sár,
hví er tín kinn so blá?«

192. »Tegi, tegi, systir mín,
syrg ikki sára leingi,
maður er komin at biðja tín,
reystari finst hann eingin!

193. Maður er komin at biðja tín,
reystari finst hann eingin,
tað er hann Grímur Løðarjals son,
reystur yvir allar dreingir.«

194. »Hann hevur vegið faðir mín,
derfor grætur mín móðir,
hann kemur ikki í song við mær,
tað ræður tú ei, mín bróðir.

195. Hann hevur vegið faðir mín,
so mangan reystan kappa,
útlagt hevur hann Bretland gjørt,
vunnið sær lítið til takka.

196. Hann hevur vegið faðir mín
og mangar reystar menn,
útlagt hevur hann Bretland gjørt,
sum gitið man verða enn.

197. Hann hevur vegið faðir mín
og mangar reystar dreingir,
útlagt hevur hann Bretland gjørt,
sum gitið man verða leingi.«

198. Tað var Silviri, kongins dóttir,
tók sær ker í hand,
so gekk hon í kjallaran,
sum mjøðurin fleyt í bland.

199. Blandaði hon mjøðin,
blandaði hon vín,
og so mikið eiturið
tað læt hon har útí.

200. Og so mikið eiturið
tað læt hon har útí,
bar so inn fyri Grím hin unga,
bað hann drekka til sín.

201. Bar so inn fyri Grím hin unga,
bað hann drekka til sín,
enntá hugdi Grímur
at fingurgulli sínum.

202. Enntá hugdi Grímur
at fingurgulli góð,
sveitkast hansara fingurgull,
tað rodnaði sum eitt blóð.

203. »Tú tarvt mær einki eitur at blanda,
onga ilsku sýna,
vilt tú ikki vera mítt vív,
eg skal tínum lívi týna.«

204. Tað var tá, sum oftum er enn,
køld er kvinnu tala,
hon snúðist aftur at borðinum,
hon segði, hon skuldi hann hava.

205. Silki og so perlur
var eftir vegnum prangað,
ei mátti Silviri, kongins dóttir,
á berum jørðum ganga.

206. Silki og so perlur
var eftir vegnum breitt,
so varð Silviri, kongins dóttir,
niður til strandar leidd.

207. Vindur hann upp síni silkisegl,
fáir finnast slíkir,
strikar ei á bunkan niður
fyrr enn við Síggjaríki.

208. Tað var Marita, Svøríkis dóttir,
hon skuldi kanna liðið,
saknaði jallin úr lyftingini,
hon seig í óvit niður.

209. Higar ið teirra snekkjan
kendi fagurt land,
lótu síni ankør falla
á so hvítan sand.

210. Læt hann síni ankør falla
á so hvítan sand,
fyrstur stígur Grímur
sínum fótum á land.

211. Fyrstur stígur Grímur ungi
sínum fótum á land,
so hon Silviri, kongins dóttir,
undir hans høgru hans.

212. Silki og so perlur
var eftir vegnum prangað,
ei mátti Silviri, kongins dóttir,
á berum jørðum ganga.

213. Silki og so perlur
var eftir vegnum breitt,
so varð Silviri, kongins dóttir,
niðan til hallar leidd.

214. »Hoyr tú, mín hin sæla móðir,
ber ikki um tað trá,
tú skalt ráða for Síggjaríki
líka enn sum áður!«

215. Tað var Grímur Løðarjals son,
tók sær frú at festa,
snarliga læt til brúdleyps ætla,
læt ikki longum fresta.

216. Drukkið varð teirra brúdleypið,
kátt var teirra lív,
gingu so bæði í eina song
Grímur og hans vív.

217. Tað var Hildibrand Grimmars son,
tók sær frú at festa,
snarliga læt til brúdleyps ætla,
læt ikki longur fresta.

218. Drukkið varð teirra brúdleypið,
kátt var teirra lív,
gingu bæði í eina song
Hildibrand og hans vív.

219. Signild unti Hildibrandi
sum sínum egna lívi,
Silviri læt tá Grími unga
lætta seint av stríði.

220. Signild unti Hildibrandi,
so er mær greint ífrá,
Silviri læt tá Grími unga
lætta seint av trá.

(c) Dansifelagið í Havn